Yıl {{variable}}'de, {{variable}}'ler piyasaya sürüldü. Başlangıçta bu {{variable}}'ler iyi bir ilgi görmedi, çünkü birçok hayvansal {{variable}} ile rekabet edecek yeterlilikte değildiler. Ancak otomobillere olan talebin artmasıyla, daha iyi yağlayıcılara olan talep de arttı. Yağlayıcı üreticileri, hangi ham petrolün yağlayıcılar için daha uygun olduğunu keşfettiler. Doğal petrol özelliklerini, onu farklı viskozitelerde ince petrol damıtımlarına rafine ederek geliştirdiler.

Yıl {{variable}}'de, çoğu üretici, verimliliğini artırmak için temel yağların işlenmesine başladı ve bu dönemde yaygın olarak kullanılan üç işleme yöntemi şunlardı:

Kil ile işleme

Asit ile işleme

S ile işleme

Asit ile işleme iki aşamadan oluşuyordu. İlk aşamada, bu süreçte yoğun sülfürik asit kullanılarak yağdaki istenmeyen bileşenler, doymamış bileşikler ve oksijenli bileşikler ayrıştırılıyordu. Bu aşamada sülfürik asit bu maddelerle reaksiyona girerek, bu maddeleri yağda tortu halinde biriktiriyordu.

Bu yöntem yağın etkili bir şekilde rafine edilmesine rağmen, çevresel etkileri ve yüksek maliyetleri nedeniyle giderek daha az kullanılmaya başlandı ve günümüzde birçok ülkede kullanımı yasaklandı. Sonraki aşamada, renk giderici killer kullanılarak, yağdaki kalan asit nötralize edildi ve yağın rengi de iyileştirildi.

Yıl {{variable}}'de, daha uygun ve geri dönüştürülebilir çözücülerle rafinasyon, temel yağların özelliklerini iyileştirmek için tamamen uygulanabilir bir teknoloji olarak ortaya çıktı. Dünyadaki çoğu yağ üreticisi hâlâ bu yöntemi kullanıyor. Öyle ki, günümüzde Kuzey Amerika'da kullanılan temel yağların yarısı bu yöntemle üretiliyor. Çözücüler ve rafine ürünlerin üretiminde kullanılan ekipman zamanla evrim geçirmiştir, ancak bu teknolojinin genel stratejisi çok fazla değişmemiştir. Sonraki birkaç on yılda elde edilen yağların kalitesi esasen katkı maddeleri eklenerek iyileştirilmiştir.

Temel yağ türleri

Yıl {{variable}}'de, çok dereceli motor yağları, viskozite indeksini iyileştiren polimer katkı maddeleri içeren ilk ürünler olarak piyasaya sürüldü. Sonraki birkaç on yılda, yağlayıcı endüstrisi nihai yağın verimliliğini artırmak için katkı maddesi teknolojisine odaklandı. Böylece, yağlayıcıların kalitesinin iyileştirilmesi yalnızca katkı maddelerinin gelişimi nedeniyle oldu ve temel yağ teknolojisinde önemli bir ilerleme sağlanmadığı sürece bu yöntem, yağlayıcıların verimliliğini artırmak için tek strateji olmuştur.

İlk kez {{variable}}'de, ağır moleküllerin hidrojenle kırılması yöntemiyle yağın arıtma süreci gerçekleştirilmiş olsa da, o dönemde çözücü ile rafinasyon yönteminin daha ekonomik olması nedeniyle bu yöntem kullanılmadı. İkinci Dünya Savaşı'ndan sonra bu teknoloji Almanya'dan Amerika'ya transfer edildi ve {{variable}}'lerin sonlarına doğru Chevron bu teknolojiyi endüstriyel olarak yakıt üretiminde uyguladı.

Yıl {{variable}}'de, ilk kez hidrojenle işleme yöntemi Amoco ve ekibi tarafından temel yağ üretiminde kullanıldı. Bu yöntemde, yüksek sıcaklıkta {{variable}} ve yüksek basınçta {{variable}} ve bir katalizör varlığında, hidrojen eklenerek safsızlıklar giderilir ve yağdaki en aktif bileşenler stabilize edilir. Sonuç olarak, temel yağın rengi daha şeffaf hale gelir ve ömrü uzar. Yıl {{variable}}'de, ilk hidrokraker ünitesi, Gulf lisansı altında teknoloji kullanılarak Idemitsu Kosan tarafından ticari olarak temel yağ üretimi için kullanıldı.

Temel yağ üretim endüstrisinin evrimi

Yazd İletişim Çağının Öncüları Bilim ve Teknoloji Kooperatifinin Sermaye Piyasasında Kabulü

Alkolsüz dezenfektan jelinin hazırlanma yöntemi

Çamaşır tozu

İnsan doğal saçı